Ir al contenido principal

Nidos de kadaif


Os voy a invitar a unos pastelitos con un té aromatizado. Y mientras los degustamos, os cuento de qué están hechos y cuál es su origen.                                                                                


Como veis, es una especie de nido, hecho con una pasta que se compone de mil hilos muy, muy finos, tanto, que se suele llamar cabello de ángel. Pero no es éste su único nombre.

En turco, esta pasta se llama kadaif o kadayif. En griego, kataifi y kadaifi. En árabe es knäfeh, kunäfah y también kunfeh.



Hay quien dice que es la misma pasta filo, cortada en miles de hilos finísimos, pero yo he leído la forma de hacerla y aunque por el momento ignoro si es la misma que nos llega a los mercados, ésta tiene su propio proceso: Se hace una masa de harina de trigo y agua y se van dejando caer hilos finos sobre una placa caliente que está girando. Así van secándose las hebras formando hilos largos que se recogen como en haces.

Se comercializa fresca envasada al vacío y también congelada.
No sólo se usa en postres, sino también en salados y es preparación característica de algunos países árabes.


Según unas versiones, tiene su origen en Grecia, según otras, en la ciudad palestina de Nablus.


Quizás hayáis oído hablar de esta ciudad, porque para mal, suele aparecer bastante en las noticias debido a los enfrentamientos entre israelíes y palestinos. Nablus está situada cerca de Gaza, en los territorios palestinos y viene a estar bastante castigada en el conflicto.
Pues bien, de allí se dice que partió hace mucho, mucho tiempo el kadaif y se extendió al resto de Palestina, así como a los países vecinos.
Estos hilos maravillosos, que se conocen desde antiguo en Egipto, han sido un alimento básico de la cocina otomana.

Sin embargo, no parece haber prosperado demasiado entre nosotros. Ahora empieza a aparecer en nuestros mercados y hay que ir a sitios gourmet o especializados para encontrar la pasta fresca, por eso quizás no son demasiadas las recetas disponibles, aunque resulta tremendamente tentador, todo lo que tiene por descubrir.
Al no ser ni dulce ni salada, se puede emplear con cualquier ingrediente. Va muy bien con quesos, con mariscos, con melazas y salsas de diversa índole.


Para hacer los pastelitos yo he usado una receta muy básica y fácil. Simplemente he puesto sobre unos moldes, una primera capa de pasta kataifi, que he humedecido con mantequilla derretida.


He puesto encima frutos secos en trozos, mezclados con una cucharada de pan rallado y una pizca de canela y he repetido el proceso: otra capa de kataifi, mantequilla y frutos secos, de forma que los frutos quedan entre y en la superficie de la pasta.
Finalmente va al horno y cuando los nidos están dorados, se sacan y se dejan enfriar.


Antes de servirlos, hay que echarles por encima un almíbar ligero o al gusto de cada cual: miel, mermelada, etc.


Los ingredientes para este proceso son:

250 g. de pasta kataifi
125g. de mantequilla derretida
125g. de nueces partidas: nueces, almendras, pistachos…
Una pizca de canela molida
1 cucharada de pan rallado

Para el almíbar:

125 g. de azúcar
125ml. De agua
1 cucharada de zumo de limón.


Son deliciosos con un té de media tarde y hoy, en esta charla con vosotros, en el jardín, casi a ras del suelo.

Porque algunos días, me llama la tierra.


Espero que os gusten y los disfrutéis.

Un abrazo.



Comentarios

  1. No n'havia sentit a parlar però em sembla molt original i suposo que aviat es posaran de moda. Té l'aspecte de palla però suposo que si a tu et recorda la pasta filo, és que ha de ser ben bona. Aquests nius son molt temptadors, i segur que estaríem molt bé juntes compartint-los en un berenar.
    Però... jo sóc molt delicada i m'assec, al teu costat, sí, però en una gandula. Si m'assec a terra, totes les cuques vénen a mi i em deixen plena de picades! Avui però estaríem millor sota un porxo perquè aquí al Maresme ha descarregat una tempesta com feia temps que no vèiem!

    Una abraçada

    ResponderEliminar
  2. Ah Viena yo me hubiera ido de buena gana a compartir ese té contigo en el jardín, que maravilla de pastelitos. Ese tipo de pasta me encanta y con frutos secos y miel es una combinación buenísima, exquisitas con un té y una buena charla de fondo.

    Besotes,

    ResponderEliminar
  3. Gracias por la información sobre estos hilitos maravillosos, no los conocía, voy a ver si los encuentro porque tu receta me parece irresistible!

    ResponderEliminar
  4. Que receta mas bonita a la vista y seguro que tambien para el paladar...me encanta aprender cosas nuevas y eso es lo que hago cada vez que entro en tu cocina...un besito

    ResponderEliminar
  5. Que originales y que ricos yo se las ví a María ( http://recetinesasgaya.blogspot.com/2010/06/kadaif-de-pistachos.html) es para qeu los veas son de pistachos, y ya me encnataron tambien me llamo mucho la atención la pasta filo en hiloss, a ver si la busco que le tengo ganas, te ah quedado de lujo, la cocina griega es buenísima.
    besoss guaapaaaaaa

    ResponderEliminar
  6. unos pastelitos de lo mas original¡¡¡¡¡
    besos

    ResponderEliminar
  7. Margarida: Como tu quieras, en una tumbona, bajo un porche, en mesa o en alto, pero te aseguro que los bichitos del jardín son amigos y el tiempo es impresionante bajo los pinos, ni mucho frío, ni calor, muy agradable.
    Un beso.

    Delikat: Ya sé que habrías venido y lo habríamos pasado bien, charlando de un montón de cosas y tomando ese té. Pero bueno, quizás un día sea en vivo, ahora nos conformamos en virtual. Por cierto ¿Conoces la tetería de Crevillente? Se llama Carmen del Campillo. Ese es uno de esos lugares con encanto que te gustaría fotografiar, te lo aseguro.
    Un beso grandote.

    Visc a la cuina: gracias por tu visita. En el gourmet del C.Inglés tienen la pasta y es fácil de trabajar y presenta muchas posibilidades. A ver si lo intentas. Un beso.

    Dit i fet: Hola María José, estos pastelitos están muy ricos, se salen de lo corriente y con el té son un inmejorable acompañamiento. Un placer tenerte por aquí.
    Besos.

    María José: Acabo de ver el enlace que me pones, es cierto, son muy parecidos, supongo que la misma receta con variaciones. Yo estos los he comido en Granada más de una vez, en las teterías y también aquí no muy lejos que hay un lugar precioso y tienen pastelitos árabes y así comiéndolos, los he sacado. También los hago con pistachos y almendras y están realmente buenos. En el C.I. venden unas cajitas de madera con una selección de estos pastelitos pero en tamaño mini, cuadraditos. Creo que son turcos, carísimos por cierto.
    Yo los puse en el programa de primero en mis clases pero no los hacía para mí, hace dos años al menos. Ayer me animé y los quise compartir.
    Gracias por tu visita y un besazo.

    Isa: Gracias por tu comentario. Un beso.

    ResponderEliminar
  8. No conozco ese lugar Viena, así que voy a investigar un poco, he mirado algunas cosas y se ve precioso. Muchas gracias por descubrirme lugares con encanto ;-)

    ResponderEliminar
  9. Delikat: Tengo pendiente pasarte algunos lugares especiales, a ti y a Claudia, lo pensaba hacer en tu blog, la verdad, cuando estuviera en contexto.
    El Carmen del Campillo es un lugar extraordinario, con mucho,mucho encanto. También tiene algo de misterioro y extraño, no hay apenas publicidad del lugar, está super recóndito e inaccesible, el indicador más grande es como un naipe y es un anagrama, vamos, que parece que no tienen muchas ganas de visitas nuevas, lo que todavía despierta más interés. Hay reservados en los que apetece perderse en muchos sentidos jeje, en fin, un lugar especial. Ahora en verano tiene mucho encanto, velitas por los jardines, alfombras y cojines para tumbarse en el suelo, una pasada. Eso si, la primera vez que vas, si no es porque alguien te lleva, es muy posible que acabes dando doce mil vueltas hasta desistir.
    Yo si se tercia, me ofrezco de guía ;-) no hay problema.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  10. Pero qué bien se te dan estas recetas: los pasteles, las tartas... si es que son las de toda la vida, las que venden en las mejores pastelerías, y tan bien adornadas.
    Una pregunta:
    he hecho el bizcocho que me recomendaste, lo voy a rellenar con crema pastelera (¿está bien?) y ahora el adorno es lo que ya no sé. No tengo mucha imaginación para esto.
    La nata montada no sé si aguantará hasta mañana. Es que tengo que trasladarla en coche unos 20 minutos, fuera de Málaga, y luego aguantar hasta la noche. A ver, algo fácil y que se conserve bien y que le vaya a este bizcocho de almendras. ¿una cobertura de chocolate y qué más?
    Eso lo haré mañana por la mañana. Espero tu respuesta. Muchas gracias por todo.

    ResponderEliminar
  11. Mª Angeles: Esta tarta es bastante dulce, así que si vas a rellenar de crema pastelera, te recomiendo que no la hagas muy dulce y la aromatices con algo de canela y ralladura de limón. Creo que tienes por aquí por el blog, alguna receta de crema pastelera, si no, me lo dices y te doy una. Para la cobertura, creo que es mejor nata montada que chocolate y sí, te aguantará bien el transporte, pero tienes que montar justo la nata. Si se te corta, no la uses, al cabo del ratito empieza a separarse del suero y adios.
    La nata montada te da posibilidad de hacer rosetas y dibujos varios. No es difícil, parece difícil pero no lo es. Manga pastelera y sale.
    Si te quieres montar una original y super fácil, ahora me acabo de acordar, puedes hornear una placa de hojaldre, sola, la pinchas bien para que no hinche, la pintas de huevo y le echas azúcar por encima. Al horno y quedará un crujiente dorado muy apetecible. Bien, eso cuando esté frío, lo rompes, haces trozos no demasiado pequeños, como astillas, y cuando cubras la tarta con nata, le pegas estas astillas de hojaldre por todo el borde. Eso le dará volúmen. Por encima juega con algún trozo más grande o incluso si te gusta lo que ves en los bordes, pones por todo, queda original y al comer, crujiente.
    La verdad es que hay muchas posibilidades, otra puede ser almendra caramelizada, como un crocanti por todo alrededor, queda vistosa y rica. Bueno, unos palitos de canela, haciendo alusión a la crema pastelera, unas frutas que también podrías poner en el relleno, estaría divina: cerezas, kiwi, melocotón...
    Venga, a ver si sale, no tengas miedo de la decoración, además hay mucho por los blogs en donde inspirarse. Mira la de cerezas de este blog ¿no es preciosa? Eso mismo puedes hacerle, o parecido. Cerezas rebozadas en azúcar. O uvas. Todas esas combinaciones con crema pastelera son riquísimas.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  12. si la de cerezas me ha llamado mucho la atencíón y la he leido varias veces.
    Se nota que tienes mucha maña para las tartas. yO NO TANTO. parece muy fácil cuando lo explicas, pero montar la nata no se me da bien. O lo he hecho poco.
    Yo sí hago muchos bizcochos, pero decorar ya no es mi fuerte. Las de chocolate con galletas sí, las otras no le he metido mano.
    tú sí que la tienes, madre mía. Con qué soltura hablas de decoraciones distintas, de modos de rellenar, de ingredientes para una u otra.
    bueno, algo me saldrá. Si no, me voy a pathelin y ya está,

    ResponderEliminar
  13. Nunca comí estos hilos, sí probé masas árabes con muchas frutas secas, dátiles, hojaldre, almíbar...me gustan mucho. Esta receta que propones debe ser deliciosa!
    Saludos

    ResponderEliminar
  14. Mª Ángeles que te estás escaqueando ¿Qué es eso de pathelin? Venga mujer, sin miedo, pones la nata en la batidora, o en un bol y a batir a mano, en cuanto veas que ha espesado, paras, si sigues haces mantequilla. Una vez la nata montada, la repartes bien por encima de la tarta y por los lados, sin más, con una espátula o un cuchillo, no hace falta que esté perfecta, y ahora, tritura unos barquillos, o galletas, o lo que ten conté del hojaldre, o busca algo de color, como cerezas confitadas o naranja confitada, chiquititos trozos por toda la tarta, taparán cualquier defectillo en la cobertura y te quedará super bonita. Venga que tienes que contarme lo que pasó.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  15. Hola Cris, encantada de conocerte y bienvenida a mi espacio. Tu visita me da la oportunidad de conocer el tuyo que ya he recorrido con interés, creo que nos veremos más veces.
    Seguro que estos pastelitos te gustarían, si encuentras la pasta kataifi te diré que merece la pena por lo fácil que es de preparar y lo ricos que están.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  16. Viena, venia a darte las gracias por convertirte en mi seguidora numero 200 y me encuentro con estos cestitos....yo tengo publicados unos muy muy iguales....bueno, a lo q iba, me ha encantado tu perfil, solo por eso estoy segura q tu blog q me va a encantar (ahora me pongo a chafardear)

    Un beso,

    ResponderEliminar
  17. Hola Sonia: Bienvenida a este lugar en el que espero que te sientas como en casa.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  18. Una receta deliciosa. En forma de nidos no la habia visto nunca.
    Yo tambien me tomaria un té ¡me acerco en un momento!
    Hasta pronto Viena es un placer venir por aquí.

    ResponderEliminar
  19. Fe-i*ká: Espero que te hayas servido lo que te apeteciera y comprobaras lo ricos que están estos pastelitos palestinos.
    GRacias por tu comentario. Para mí es también un placer verte por aquí.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  20. De siempre me ha atraido esta pasta Kadif. Me apasionan los pasteles árabes, los de Marruecos, los de Túnez, etc.
    No es muy fácil conseguirla aquí en Canarias. Si la consigo me gustaría preparar un postre de esos tan ricos, en los dos sentidos, en gusto y en cultura e historia.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  21. Irmina: A mi también me fascina, cuando comía los pastelitos árabes me encantaba la textura y los miles de fideitos finísimos que la componen. Ahora tengo algunas recetas para experimentar, en salados sobre todo.
    Quizás puedas pedirla en alguna tienda gourmet.
    Y sí, yo creo que los alimentos son ellos y sus historias, como las personas, como todo lo que nos rodea. Por eso la cocina que rescatamos de los libros antiguos o de las abuelas es tan importante en carga de afectos y otras cosas importantes.
    Un beso.

    ResponderEliminar
  22. Qué estupendos. Intentaré encontrarlos, pues ya me gustaron mucho al comerlos, (los tengo en una entrada llamada Desde Siria con Amor) y la dificultad es buscar esos fideitos...

    Fantástica receta Viena.

    ResponderEliminar
  23. Hola Futuro Bloguero, bienvenido a esta casa. La verdad es que lo que comenta mucha gente, la dificultad de encontrar la pasta kadaif, pero ahora en casi todas las ciudades hay tiendas gourmet y creo que si se pide, lo traen. También he leído por ahí que lo venden congelado y eso supongo que será más fácil.
    Gracias por tu visita, ha sido un placer.
    Hasta pronto.

    ResponderEliminar
  24. Me gusto mucho tu receta, pero te cuento que yo conseguí hacer los nidos de kataifi, substituyendo la masa por el fideo cabello de ángel, el cual lo remojo por algunos segundos en agua caliente para dar la elasticidad suficiente y que si no me engaño el nombre de este postre es Burma

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Charito. Imagino que cuando dices fideos cabello de ángel, te refieres al fideo de trigo normal, porque esta pasta, la kataifi, también se llama en algunos lugares cabello de ángel.
      Si te refieres a pasta de harina de trigo, me parece muy interesante lo que nos cuentas. No conocía ese nombre de Burma, pero me ha interesado mucho, así que te agradezco la anotación.
      Un abrazo

      Eliminar

Publicar un comentario